Het lijkt een verslaving.
Overlijden van mijn vader, gevolgd door Corona
Geen EK voetbal, geen Olympische Spelen, geen tripje naar Rome.........
Zelf ben ik niet bang geweest voor mijn gezondheid of dat van mijn direct naasten. Maar na twaalf weken van beperkingen, was voor mij de lol in het dagelijkse leven ver te zoeken. Geen voetbal op TV. Dit hoeft voor een normaal persoon geen probleem te zijn, maar wel voor iemand die gemiddeld negen Eredivisie wedstrijden per weekend en wekelijks drie Champions League matches kijkt. Niet fluiten en vlaggen bij het voetbal van mijn twee jongens, Tijn en Tigo. Geen EK, geen Roland Garros, Wimbledon, Tour de France, Olympische Spelen........alle sportevenementen die traditioneel in de warme periode van het jaar voorbij schuiven en waar je ongemerkt toch wat uurtjes voor gaat zitten.
Ach ja, iedereen zit in hetzelfde schuitje.......o, geen avondjes bowlen met vrienden, niet uiteten bij de beste pizzatent van Haarlem. O, geen meivakantie naar Rome met Tigo. Ach, iedereen zit in hetzelfde schuitje.
Heel langzaam kroop Nederland richting mildere maatregelen en gingen de grenzen naar andere landen open. Dagelijks checkte ik of ik al toe kon geven aan mijn verslaving.........nee, Tsjechië stond nog op oranje. Thuis vonden ze inmiddels dat ik weg moest. "Ga een ander gezin zoeken", zeggen we dan. Ze waren mijn gepiep en slechte humeur meer dan zat. En op een zaterdag in juni......schreeuwde ik uit: "IK MAG".
Thuis overlegd en bam, geboekt voor een week. Alleen, want inmiddels ben ik zelf mijn beste vriend.
Praag retraite
WAT WAS DAT EEN SUPER WEEK
Mondkapje op en gaan.
Eenmaal in Praag, kwam de rust terug.
Op het mooiste plekje van Praag (welke van de 581?) heb ik op de laatste dag van mijn trip mijn oortjes in gedaan en muziek op gezet. Dat bracht me terug naar mijn vader. Na zijn begrafenis heb ik weinig aan hem gedacht, maar nu kwamen de tranen.
Bij het Strahov Klooster riep ik vorig jaar, toen hij nog leefde, tegen mijn zus dat mijn vader dit ook heel erg mooi zou vinden. Toen wist ik al dat het er nooit meer zou komen. Op een bankje kijkend naar dezelfde plek, brak ik. Het komt dus ook nooit meer. Praag heb ik bezocht met school (' 93), met studievrienden ('96, volgend jaar na 25 jaar weer), met mijn moeder ('01), mijn vriendin ('08), met Tigo ('16), het hele gezin ('18), solo ('18), met mijn oudste zus ('19) en binnenkort mijn andere zus ('20). Maar nooit meer met mijn vader.........hij heeft ook nooit geweten dat Praag voor mij is als het geloof voor hem.
Praag is mijn retraite, mijn rust, mijn zen. Pap, ik hou van je en als je op me neerkijkt, weet dan dat ik van je hou en dat ik je alsnog iedere keer meeneem naar Praag!!!
Papa, ik hou steeds meer van jou! Stef Bos, bedankt........
Jeroen Loves Prague / Verliefd op Praag
Reactie plaatsen
Reacties