In mijn persoonlijke blogs schrijf ik over mijn reizen naar Praag, de voorbereidingen voor een nieuwe trip en neem ik je mee in mijn gevoel voor deze bijzonder stad.
De foto's van de decembertrip heb ik net benoemd en gelokaliseerd. Enkele blogs staan in concept-versie klaar en wachten op extra informatie, voordat ik ze kan publiceren. De weken zijn voorbij gevlogen en er staat alweer een nieuwe Praag-reis voor de deur. Als ik me niet vergis heb ik deze vorig jaar maart of april geboekt. Mijn voucher moest op.
De decembermaand wordt overeind wordt gehouden door de feestdagen. Anders zou de depressie snel toeslaan. Het is laat licht en vroeg donker, dus hoe leuk is het om extra sfeer in huis te halen met een kerstboom en de nog belangrijkere verlichting. Het kan bij ons thuis niet vroeg genoeg kerst zijn en vóór Sinterklaas staat de boom in vol ornaat te schitteren. Met een beetje mazzel halen we met deze boom de tweede week van januari.
Mist is een weersomstandigheid dat er een beetje bij hangt. Het regent, de zon schijnt, het sneeuwt, het waait, het is koud of het is warm. Dat zeg je wel.
Drie jaar na de eerste keer, dat ik voet zette op het Oude Stadsplein, is het plan om weer naar Praag te gaan. Het is 1996 en ik woon dan in Leiden, vlakbij het Rapenburg. Daar ben ik als buitenbeentje lid van studentenvereniging Augustinus. Buitenbeentje, omdat ik volgens mij de enige HBO-er ben tussen de 'echte' studenten. Door mijn toenmalige vriendin ben ik aangespoord om ook lid te worden, iets wat ik erg leuk vond, want de feesten van Augustinus waren op dat moment het summum.
Verliefd op Praag bestaat nu meer dan een jaar, wow. Het brengt me dagelijks veel meer dan ik had verwacht. Naast inside information van Praagse bronnen heb ik leuke online contacten met mijn Praag correspondenten Elke en Marianne, van wie ik ongelooflijk veel leer over SEO en het schrijven van artikelen en blogs. Dankzij de tips van Marianne stijgen mijn pagina's op google steeds sneller in de google ranking. Hoe eerder iemand de website tegenkomt op google, hoe eerder iemand de website zal bezoeken. En dat is toch waar je het voor doet. Het is leuk om artikelen te schrijven, maar als niemand ze leest, dan voelt dat als zonde van je tijd.
Sinds een aantal maanden heb ik verschillende mentoren. Zo voelt dat. De een op het gebied van fotografie, de ander op het gebied van schrijven en Praag, weer een ander door mij vragen te stellen, waar ik dan weer een paar dagen over mag nadenken. Lekker vaag dit.
Waar zal ik beginnen? Er zijn zoveel verhalen, herinneringen, foto's, indrukken en gevoelens die ik kwijt wil. Het is overweldigend en ik kan nog geen keuze maken. Een jaar niet naar Praag kunnen en dan ineens twee weken daar zijn, wat is dat bijzonder.
Vandaag kwam eindelijk het verlossende bericht. We mogen weer naar Praag. Dacht dat ik gek werd.......van vreugde! De kriebels nemen toe. De komende 2 weken loop ik rond met een lach op mijn gezicht. YESSSSSSSSS
Nog precies drie weken te gaan en dan mag ik naar mijn geliefde Praag. Tenminste........als het groen licht krijgt of geel licht. Het is geheel afhankelijk van het stoplicht, dat nu nog op rood staat. Ging Tsjechië een aantal maanden geleden nog rampzalig slecht met 15.000 besmettingen per dag, nu lijkt het onder controle met nog geen 500 besmettingen per dag. Dus Tsjechië is erg veilig te noemen.
Tsjechisch voor beginners bestaat eigenlijk niet. Het is alsof je een eerste zwemles krijgt in het midden van de oceaan. Geen enkele houvast en geen referentiekader. Als je naar Praag gaat voor een enkele citytrip, dan heeft het leren van Tsjechisch weinig zin. Hooguit een paar woorden zijn dan handig om te weten:
De kriebels zijn er nog steeds. Dagelijks check ik of er veranderingen zijn in de maatregelen m.b.t. Covid in Tsjechië, Duitsland en Nederland. En of ik kan vertrekken.
Terwijl ik de video zit te kijken, waarin de Honest Guide uitlegt waarom ze hun 250 video's moeten verwijderen van Youtube (bizar), bedenk ik dat het alweer 9 maanden geleden is dat ik voor het laatst in Praag ben geweest.
Morgen een jaar geleden op een datum die dit jaar niet bestaat, 29 februari, overleed mijn vader. Wat ben ik blij voor hem, dat hij deze klotetijd niet mee hoeft te maken. Met enige mazzel zit hij daar boven in de hemel, want daar geloofde hij in, met zijn mede gelovigen te bekijken hoe het nu gaat op de wereld.
Afgelopen week is het in Nederland zonnig en een graad of 10-17, afhankelijk van waar je bent. Bij mij in de achtertuin wordt het al snel 5 graden warmer dan het landelijke maximum, dus het was en is genieten. Het weer in Praag is regelmatig te vergelijken met dat van Nederland. Het is zo erg met me gesteld, dat ik zelfs het weer aldaar in de gaten houd.
Yes, afgelopen zondag was ik jarig en heb ik mezelf getrakteerd op een nieuwe camera. Na het filteren van mijn wensen, vergelijkend warenonderzoek en het lezen van talloze reviews is het de Canon SX740 HS geworden.
Wie had kunnen bedenken dat vorig jaar januari nog alles gewoon was en twee maanden daarna niet meer? Wereldwijd ligt alles zo goed als plat, worden lockdowns en nachtklokken ingesteld en sterven mensen aan een virus.
Eerlijk gezegd heb ik een soort writer's blog (ja, dat moet block zijn, voor de taalpuristen onder ons) en ik kan niks Pragerigs bedenken om over te schrijven.
Deze week staat in het teken van de reis die niet door ging. Covid-19 gooide roet in het eten, Tsjechië is potdicht en de maatregelen in Nederland zijn nog net te doen. En precies in de week dat we zouden gaan, heeft mijn zus Covid-19. Gelukkig niet ernstig, maar ze had niet mee gekund, als we hadden gemogen.
