Morgen een jaar geleden op een datum die dit jaar niet bestaat, 29 februari, overleed mijn vader. Wat ben ik blij voor hem, dat hij deze klotetijd niet mee hoeft te maken. Met enige mazzel zit hij daar boven in de hemel, want daar geloofde hij in, met zijn mede gelovigen te bekijken hoe het nu gaat op de wereld.
Vannacht had ik een droom over mijn vader. Kan me niet heugen dat ik ooit zo helder over hem heb gedroomd. Zoals een droom gaat, kan ik niet onder woorden brengen wat ik zag, behalve dat zijn gezicht met sterrenstof werd opgelicht, na het eten van geen idee wat het was. Het voelde goed om hem te zien.
Wij gingen verhuizen met mijn gezin naar het stadje waar hij woonde. Het was niet Praag, het was een huis in Groningen waar ik me OK voelde. Bizar........ik werd wakker en bedacht toen, dat zijn dood bijna een jaar geleden was.
Al eerder heb ik gedacht om mijn toespraak tijdens zijn begrafenis op de site te zetten. Iedere keer weerhield iets mij ervan. Wie gaat dit lezen? En waarom zou iemand dit willen lezen? Wat heeft dit met Praag te maken?
Na een jaar weet ik het. Net zoals ik een website over Praag "moest" beginnen, zo moet ik dit op mijn website zetten. Mijn vader is het begin van mijn Praag gekte, zoals te lezen is in mijn eerste blog, die ik al schreef voordat ik deze website was begonnen.......Praag, Corona en mijn vader
Ik durf te schrijven, ik durf zelfs de meest oninteressante details over Praag de revue te laten passeren, ik ben dankbaar voor de vader die ik heb gehad.
Dus, met enige gene wil ik dit met iedereen delen:
Lieve Pappa, Kees, opa Kees:
Je had hier eigenlijk zelf moeten staan, want wat was je daar goed in. Ik neem de honneurs voor je waar. Maar aan jou kan ik niet tippen.
Een van mijn eerste herinneringen aan mijn vader is van een mooie zonnige dag. Het zal 1978 geweest zijn. Op de fiets naar Zandvoort, naar het circuit, want toen waren er nog formule 1 races. Kees duwde me zoals een echte papa doet de halve weg met een hand op mijn schouder, zodat mijn kleine beentjes het bij konden houden. Het is namelijk een eind fietsen als je 5 bent. Nu nog trouwens. Achterop bij Kees was een mand met fruit vastgebonden met wat spinnen. Nu is de weg naar Zandvoort nogal hobbelig en je voelt het al aankomen. Bam, al het fruit op de grond.
Snel van de fiets, meehelpen met pappa al het fruit weer terug in de mand, want voor een jongen van 5 was dit een ongeluk van de derde graad. Voor mij is het beeld van deze herinnering bijgebleven. Vraag me niet waarom, want zo spannend klinkt het nu niet meer. De formule 1 races, waar ik blijkbaar ben geweest, hebben totaal geen indruk gemaakt, want daar weet ik niks meer van. Tot de dag van vandaag geef ik daar als echte man helemaal niets om, net als mijn vader.
Wat dan wel? Persoonlijk heb ik heel lang ontkend dat ik op mijn vader lijk, maar langzamerhand kom ik tot de slotconclusie dat er geen ontkomen aan is. Zijn (soms tenenkrommende flauwe) humor flappen er bij mij net zo gemakkelijk uit. Zijn aarzeling wanneer hij antwoord gaf. Het antwoord moest eerst overdacht worden, juist geformuleerd in zijn hoofd en dan kwam het er pas uit. Mmmmmm, zo herkenbaar.
Naast zijn eindeloze grappen, zelfs vorig jaar nog in het ziekenhuis, waar we met hem mee konden lachen, heeft hij mij de liefde voor de sport bijgebracht. Schaatsen onder en rondjes rijden op de ijsbaan. Zo mooi en snel als mijn vader, dat is me nooit gelukt. Het was bij mij meer een soort harken, maar wat was ik trots op een papa die dat wel kon. Kees was meer van de individuele sporten. Schaatsen en biljarten, wat hij nog tot kort voor zijn overleden heeft gedaan. Als puber nam hij me mee naar ZIJN biljartcentrum, legde me uit hoe je de bal moest raken. “Beetje lager, Jeroen” “Nee, zo gaat hij mis, want je raakt hem te dik”. Wat was ik trots dat ik daar met mijn vader mocht staan. Mijn vader was namelijk in mijn ogen de allerbeste biljarter die er was! Tenminste dat deed hij mij geloven.
Ook herinner ik me dat hij als een stille genieter op de tribune zat bij mijn handbalwedstrijden. Hij zat dan meestal afgezonderd van alle andere ouders. Hij kwam echt voor mij, niet voor de sociale gesprekken. Dat hoefde voor hem niet. Als de wedstrijd begon en hij was er niet, dan was ik teleurgesteld. Meestal zag ik hem dan na een paar minuutjes uit mijn ooghoeken en dan wist ik dat het goed was.
Hij wilde in zijn sport en ook in zijn hobby’s alles tot in perfectie nastreven. Uren kon hij bezig zijn met zijn modeltreintjes. Die liet hij vol passie en bijbehorende uitleg met liefde zien. De perfectie spatte er vanaf. Ieder boompje, huisje, heuveltje was zo mooi met de hand gemaakt en daarna geschilderd. Wow. Het duurde bij mij even voordat ik deze hobby kon waarderen, want ik zag modeltreintjes als iets voor kleuters. Maar als je er zoveel liefde tegenaan kunt gooien als Kees dat deed, dan wordt het tot kunst verheven.
Een andere hobby of tijdverdrijf was het rijden in zijn auto. Wat kon hij daar van genieten. Gewoon de auto in en dan met of zonder bestemming gaan rijden. Verstand op nul, hoofd leegmaken en rijden maar. Dan zaten we naast elkaar en we zeiden niet zoveel. Voor alles wat hij deed heb ik hetzelfde ritueel.
Papa, ik lijk steeds meer op jou. Papa, ik houd steeds meer van jou.
2014 Bij mijn vader in Winschoten
Trots op zijn modeltreintjes
Wat een werk had hij daar in gestopt
Verliefd op Praag
Reactie plaatsen
Reacties
Mooi Jeroen. Wie had een jaar geleden gedacht dat onze vader 2 keer herdacht zou worden op 2 verschillende websites! Morgen die van mij.