Terwijl ik de video zit te kijken, waarin de Honest Guide uitlegt waarom ze hun 250 video's moeten verwijderen van Youtube (bizar), bedenk ik dat het alweer 9 maanden geleden is dat ik voor het laatst in Praag ben geweest.
Toen niet wetend dat het zo lang zou duren voordat ik weer voet zou zetten op het Staroměstské náměstí. Nu niet wetend wanneer de eerst volgende keer gaat worden. Vliegtickets staan al klaar, maar ik denk dat 12 juni te vroeg komt.......10 april is al geannuleerd.
Foto van Milan Bachan Bahy
Mijn eerste keer Praag......als ik toen wist dat Praag mijn tweede liefde zou worden
Gisteren ben ik langs geweest bij Joeri en Stefan, om een reünie te organiseren. Ik had ze allebei al 20 jaar niet gezien, na de vorige reünie. Met hen heb ik, samen met 21 klasgenoten en 2 mentoren, Praag voor het eerst bezocht in april 1993. Dat was net na de splitsing van Tsjechoslowakije in Tsjechië en Slowakije, drie jaar na de val van de muur en de Fluwelen Revolutie.
Met de bus reden we 's nachts in een stuk door en kwamen we 's ochtends aan bij ons hotel. Hotel is een groot woord, want het bleek een communistisch complex met kleine kamers, stapelbedden, een gemeenschappelijke douche en van enige luxe hadden ze toen nog niet gehoord. Veel weet ik er niet van. Gelukkig had Stefan nog wat foto's. Oude stoelen en bankjes, waar 30 jaar daarvoor de blits mee gemaakt kon worden, maar in 1993 niet meer.
Wat we nog wisten was dat onze nachtrust werd verstoord door het herhaaldelijk draaien van Haddaway's What is love (baby don't hurt me) door andere groepen jongeren tot diep in de nacht. Grappig, dat we na 30 jaar dezelfde herinnering hadden en we allebei dat muziekje koppelden aan die plek.
Als ik toen had geweten, dat Praag een bijzondere plek zou innemen in mijn leven, had ik beter opgelet. Ik heb zelf geen enkele foto genomen. Dat was toen ook niet zo gemakkelijk als nu. Dat moet ik toegeven. Ten eerste moest je een camera hebben en die had ik niet. En als je er eentje had, moest er nog een rolletje in. Eerlijk gezegd, had ik daar destijds het geld niet voor of niet voorover.
In mijn herinnering heb ik alleen wat flarden.
Bij de Mc Donalds op het Wenceslasplein een hamburgermenu nemen en dan nog eentje, want het was super goedkoop. En dan het bizarre. Er stond toen een bewaker met een Uzi of Kalashnikov bij de ingang. Zo eentje die je nu wel eens op een luchthaven tegenkomt en waar je geen grap mee moet uithalen, anders was je niet alleen de spreekwoordelijke lul. Geen idee wat je bij de Mc Donalds aan kon richten, maar dat zal een restantje communisme zijn geweest. Een Amerikaanse toko in een land, dat een paar jaar daarvoor nog onder Russisch regime viel. Bang voor aanslagen? Geen idee.
Ondanks die bewaking was het destijds beter eten dan in de mensa waar we regelmatig in de rij stonden. Dan kregen we uit een gaarbak een onherkenbaar stuk gepaneerd vlees met een soort aardappeldrap op een bord gesmeten. Geserveerd door boos, neutraal of ongeïnteresseerd kijkende serveersters, als dat de echte functie was die ze bekleedde. Eten-op-het-bord-smijters, zou ik ze noemen. Het communisme spatte er nog van af.
Wat ik verder in Praag heb gedaan, gezien of heb gekocht? Geen idee. Blijkbaar maakte de stad toen nog niet zoveel indruk op mij als in latere jaren. Toch is deze keer Praag blijkbaar de reden geweest om er naartoe terug te keren, dus ik ben dankbaar voor de 4 of 5 dagen die ik er toen heb rondgewandeld.
100 kronen uit 1961
Waar ik heel blij mee ben, is dat ik gisteren een briefje van 100 kronen heb gekregen. Een briefje uit 1961, dat nu niet meer geldig is. Ook die kan ik me niet meer herinneren, maar het voelt als heel waardevol. Beetje emotioneel.......nog emotioneler werd het na de volgende vraag.
"Wat ga je doen als je weer voor het eerst in Praag bent?" Ik had al wat tranen in mijn ogen.
"Huilen" was mijn antwoord.
Als ik voor het eerst vanuit de tram de Praagse Burcht vanuit een ooghoek zie, dan kan ik me niet beheersen. Dan voel ik dat ik thuis ben en dat ik mijn geliefde na maanden weer in mijn armen sluit. Een traantje pink ik dan weg.
Net zo gek, als hardop tegen de stad praten. Dat doe ik iedere keer als ik op de laatste dag een laatste blik werp op de stad, voordat ik het metrostation in stap of de bus pak naar de luchthaven.
"Tot de volgende keer. I'll be back. Het was weer gezellig." of iets van die strekking.
Nooit zegt ze iets terug, maar ik weet dat het goed is. En dat we elkaar weer gaan zien.
Wanneer?
Inspiratie: schoonheid van het niets
Na een aantal uur bijpraten was het tijd om te gaan en kreeg ik een super leuk cadeautje. Joeri is beeldend kunstenaar (fotografie) en het leven van een kunstenaar gaat niet altijd over rozen. Ze heeft, om bij te verdienen, een aantal jaar gewerkt bij een wasserette. Dat lijkt een baantje van niks. Totdat je het boekje leest, dat ik van haar heb gekregen. Dat staat vol met Wasgoed, verhalen over de mens achter de was of de was zelf. Zo lief, zo herkenbaar en zo menselijk.
Een van de verhalen gaat over Ome Willem, ja..........DE Ome Willem. Lees maar.
Daarnaast heeft ze me geïnspireerd om anders te kijken. Anders te kijken naar lelijke plekjes of niets zeggende plekjes. Ook daar zit schoonheid in verscholen, schoonheid van het niets. Of zoals zij het in haar filmpje zegt:" De kunst ligt gewoon op straat." Geen idee waar ik het over heb? Dan neem je gewoon een kijkje op haar website en dan zie je het.
“HET IS MIJN PASSIE OM HET BESTAANDE MAAR VAAK ONOPGEMERKTE VAST TE LEGGEN.”
Wie weet komt het ooit tot een kunstzinnige "De Schoonheid van het niets in Praag" en gaan we onze krachten bundelen.
Bedankt Joeri en Stefan
Lees meer over het boekje Wasgoed: joerivanbeek.nl/wasgoed
Lees meer over Ome Willem: joerivanbeek.nl/ome-willem
Lees meer over De Schoonheid van het Niets: joerivanbeek.nl
Reactie plaatsen
Reacties