De Karelsbrug in de mist

Mist is een weersomstandigheid dat er een beetje bij hangt. Het regent, de zon schijnt, het sneeuwt, het waait, het is koud of het is warm. Dat zeg je wel.

"Had je lekker weer in Praag?"

"Ja, het was mistig." Dat zeg je dus niet.

Mist is niet zozeer een weerstype, maar meer een handicap voor je ogen. In de auto zie je bij dichte mist weinig en concentreer je je op de lampjes van je voorganger. Als die er al zijn. Ontbreken die lampjes, dan focus je je op wat mogelijk komen gaat. 

Kleuren vervagen, je knippert met je ogen omdat je denkt dat je een bril nodig hebt. Mist doet  beseffen dat je iets mist. Zicht.

En als wandelaar wordt je door de mist net zo nat als in een miezerbuitje. Nat dus.

Praag in de mist verandert alles

Het is donderdag 28 oktober, een nationale feestdag in Tsjechië. Een dag waarop de Tsjechen een dag vrij hebben, een aantal musea gratis te bezoeken is en supermarkten gesloten zijn. Dat wist ik nog van de vorige keer, toen ik nietsvermoedend voor een dichte deur van de Billa stond.

Mijn wekker gaat niet. Niet gezet. Iedere ochtend word ik in Praag vanzelf wakker rond zes uur met een schreeuwende blaas. De avond ervoor had ik met mezelf afgesproken om niet terug te duiken in mijn heerlijk warme bedje, maar eruit te blijven en vroeg op pad te gaan. Nog nooit was ik voor zeven uur 's ochtends op de Karelsbrug geweest. Dat moest er een keer van komen. Een beetje naïef dacht ik een van de weinigen te zijn, die het vroege opstaan zou trotseren.

Om het ochtendritueel zo kort mogelijk te houden, ontbijt ik niet en loop ik een kwartier later mijn appartement uit, broodjes en een lekker drankje in mijn rugtas. Direct voel ik dat deze ochtend anders is dan alle voorgaande vijf.

Er hangt een mysterieuze sfeer in de stad, waar ik verliefd op ben. Karlovo namesti, het Karelsplein, is gehuld in de mist. Wow, wordt het zo'n ochtend, dacht ik. Wanneer ben ik voor het laatst blij geweest met mist? Ben ik ooit blij geworden van mist? Denk het niet...als een klein kind, dat voor het eerst in de botsauto's mag, versnel ik met een bonkend hart mijn pas richting de Moldau....mistige foto's uit Praag zie ik voorbij komen op Instagram of facebook, maar dichterbij dan die foto's ben ik nooit gekomen.

Vandaag wordt mijn dag.

Doorlopen, doorlopen, zo snel mogelijk naar de Karelsbrug

Tegenvaller nummer één. Mijn vroege opstaan wordt niet beloond met een lege Karelsbrug.

Het is rustig, maar om nu te zeggen dat ik de enige ben....nee.

Wanneer ik de Staroměstská mostecká věž (wat zoiets betekent als de Oudestads Brugtoren) in het vizier krijg, weet ik dat ik de volgende keer eerder mijn bed uit zal moeten. Mijn eerste foto bij de Karelsbrug neem ik om 6.39 uur. Ik weet niet wat jij normaal doet om zes uur en negendertig minuten, maar ik maak dan normaal gesproken geen foto's.

In Praag lijkt het normaal te zijn om vanaf een uurtje of zes met statief en camera in de aanslag klaar te staan voor de perfecte foto.

Weer wat geleerd.

Geen lege brug, maar wel een mystieke brug. 

Het mistige Praag doet donker aan, mede doordat de straatverlichting tien minuten geleden uit is gegaan. Tegenvaller nummer twee. Iedereen die in Praag is geweest, weet dat een verlichte Karelsbrug een extra dimensie krijgt.  

Dan maar geen lege verlichte Karelsbrug. Mijn tijd komt nog wel. 

Door de mist loop ik verder onder de poort door en stap een scene uit een thriller binnen. Een tegemoetkomende fietser lijkt op een zonsopgang. Silhouetten van standbeelden komen tot leven, kleuren vervagen en de figuranten op de brug spelen onwetend een rol in mijn imaginaire film zonder plot.