Praag 1996, studententijd en vakantieliefde

Jaarclub Insomnia

Wat ik wel weet, is dat het idee van dit weekend was, om een jaarclub bij elkaar te verzamelen. Na een gezellig weekend was het gelukt om met een stuk of zeven mannen een deal te sluiten om een jaarclub te vormen. Helaas bleek dat te weinig (volgens de regels van Augustinus) en hebben we een andere groep van zeven of acht gevraagd om samen te gaan. Je snapt het al, dat was geen succes met een onsamenhangende groep als gevolg. Het eerste jaar nog geprobeerd om er wat leuks van te maken met een weekendje Zeeland, regelmatig indrinken op de club, maar al snel verloren we her en der een lid van de groep. Achteraf best gek, dat het zo groot moest zijn. Liever een paar goede vrienden, dan vijftien kennissen, nietwaar?

Gelukkig zie ik na al die jaren nog twee vrienden van mijn jaarclub Insomnia (Faithless als inspiratiebron) . Grappig feit is dat Armin van Buuren in hetzelfde jaar lid is geworden van Augustinus en ik dus regelmatig naast hem heb gestaan in dezelfde ruimte. Maar ja, dat  was toen en dit is nu.

We vertrekken in een busje naar Praag

In het voorjaar van 1996 besloten we om een buitenlandse trip te maken. Misschien dicht ik mezelf teveel eer toe, maar ik denk dat de bestemming, Praag, mijn idee was. Ik was er in 1993 geweest, het was betaalbaar en ik kende de stad.

Frank had een busje gehuurd, Tim een hotel geregeld en met een stuk of tien man zijn we gaan rijden. 's Nachts over de Duitse snelweg met afwisselende bestuurders. De flitser was net gemeengoed geworden en hoe leuk was het om 's nachts hardrijdende Duitsers met je flitser van je eigen camera te laten afremmen.

Voordat we ons hotel hadden we bereikt, hadden we onze eerste boete al te pakken. We reden een straat in, waar we niet in mochten en zien vervolgens politie. Die hadden we kunnen ontlopen als we waren doorgereden, dus met z'n allen riepen we dat we niet moesten keren. Dan zouden we namelijk in een soort fuik terecht komen. Precies...toch gekeerd en 1000 kronen (80 gulden destijds) lichter. Daar ging ons gespaarde biergeld op aan een agent met een spiegelei in zijn hand. We moesten cash afrekenen, dus die agent zal een goede avond hebben gehad, want een bonnetje hebben we nooit gekregen.

Ergens in een buitenwijk stond ons hotel. Net als in 1993 was dit een communistisch complex zonder enige luxe. Er hing een 'communistische' radio aan de muur met één krakende zender. Met twee man op een kamer en een gedeelde badkamer. Ook toen was mijn drang naar luxe klein, dus ik vond het best.

Wat doe je in je studententijd met een groep mannen van begin twintig. Inderdaad...bier drinken op het Oude Stadsplein, lopen, paraderen op het Wenceslas plein, lachen en op zoek naar een flirt met een mooie Praagse. "Ze kijken allemaal naar mij!" is een gevleugelde uitspraak van een van ons. Dat dachten we eigenlijk allemaal.

Het nachtleven in

Overdag was leuk, maar tegen de avond werd het nog gezelliger. Het werd tijd om een (nacht)club te zoeken. Die was in 1996 snel gevonden. Op het Staroměstské náměstí (Oude Stadsplein) zat een club, Bílý koníček, waar nu  restaurant White Horse is gevestigd. Hier heb ik eerder over geschreven (kelders van Praag).

Een lange entree en dan de trap af naar beneden. Dansvloer in het midden, hoge podia eromheen, waar we met de helft van onze jaarclub tot in de late uurtjes hebben gedanst, gedronken en hebben geloerd naar de lokale Praagse meiden. Het bier aldaar viel heel erg goed en dat was door sommigen verklaarbaar. Hier hadden ze festivalbier, dat kon niet anders. 

Als ik me niet vergis zijn we hier zeker vier avonden geweest. Scooter, Mr. President met Coco Jambo, The Outhere Brothers en heel veel andere commerciële dansmuziek vulden de ruimte. Af en toe een sexy danseres op een podium, nooit begrepen wat daar leuk aan is. Zelf vond ik het heerlijk om daar uit mijn dak te gaan. Flirten vanaf een van de verhoogde dansvloeren en hopen dat je oogcontact kreeg. Mijn dans-skills waren toen al OK en misschien daardoor.... bam, daar stond ze.

Wat een leukerd. Zij beneden op de dansvloer, ik op een podium. Uren hebben we "stiekem" met elkaar gedanst op afstand. Stiekem, omdat ik destijds een vriendin had in Nederland. En al vijf jaar een serieuze relatie, dus het voelde not-done. Maar ja, dansen moet kunnen, oogcontact moet kunnen, dichterbij komen moet kunnen, een gesprek aanknopen moet kunnen. En daar had het moeten eindigen......

Het werd uiteindelijk iets meer dan dat: zoenen. Wat was dat gaaf en spannend. Maar wel gek, want ik vond dat ik aan het vreemdgaan was. Voor menig man of vrouw is zoenen niet de definitie van vreemdgaan. Maar voor mij wel. Ben nooit een womanizer geweest en ben erg trouw. Ik viel dus van mijn eigen voetstuk af. Mijn normen en waarden werden door elkaar geschud. Maar ja, als je een avondje gezoend hebt, dan kan je ook een tweede avond afspreken met dezelfde Praagse schone. Ik was toch al "de fout" ingegaan. Was ik verliefd op haar? Was ik verliefd op de nieuwigheid? Geen idee, maar spannend vond ik het wel allemaal. Het was een ook een teken dat mijn relatie destijds thuis niet OK was.

We zouden elkaar de volgende avond weer zien in dezelfde club. Eerlijk gezegd had ik niet gedacht dat ze zou verschijnen, maar mijn hart maakte een sprongetje toen ik haar weer zag. Twinkeloogjes en een heerlijke lach. Dat ging een aantal dagen door, we spraken inmiddels overdag af na een uur of vier, want ze had een vakantiebaantje bij een computerwinkel. Haar Engels had een leuk accent en vakantieliefde hing in de lucht. 

Corresponderen en een weerzien in 2001

Wat baalde ik dat er aan dit weekje een einde kwam. Adressen uitgewisseld en een briefje van 1000 kronen door midden gescheurd en de helft aan haar gegeven. Voor als we later elkaar weer zouden ontmoeten. Dan waren we weer heel, net als het briefje. Ik vermoed dat ik de symboliek zo had bedacht.

Nog een jaar of drie, misschien wel langer, hebben we gecorrespondeerd. Eerst via geschreven brieven. Dan werd het wachten op een brief, die er soms weken over deed, rijkelijk beloond met oud nieuws. Later via e-mail. Dat ging een stuk sneller. We hebben de ins en outs van ons leven gedeeld. Helaas heb ik de brieven niet meer bewaard.

In mei 2001 heb ik haar voor het laatst in het echt gezien. Er was een sprankje hoop dat we elkaar nog steeds leuk zouden vinden. Dat viel tegen. De gesprekken liepen niet vanzelf. Het was in Tsjechië van die tijd gebruikelijk dat je als man het gesprek leidde en dat vrouwen volgde. Zo vertelde ze mij. Nu ben ik meer een volger dan een leider, dus je snapt de ongemakkelijkheid van de avond. Om de avond te redden zijn we naar Karlovy Lazne, de nachtclub bij de Karelsbrug gegaan. Dat mocht helaas niet baten. Na een kort afscheid hebben we besloten om elkaar maar niet meer te zien die week, al met al een kleine deceptie. 

Na jaren geen contact te hebben gehad na 2001, hebben we dankzij facebook toch weer een kijkje in elkaars leven kunnen nemen. Zij is inmiddels gescheiden van haar man en heeft twee zoontjes. Ik ben twintig jaar samen met de liefde van mijn leven en twee fantastische zonen.

Ergens voelt het, met terugwerkende kracht, alsof ik na die Praagreis van 2001 pas weer openstond voor echte liefde. En die heb ik in september van dat jaar dan ook gevonden. Of zij mij.......

Het plan is dat ik haar, mijn vakantieliefde van 1996, de eerst volgende keer in Praag ga opzoeken. Ze heeft een zware tijd achter de rug (een scheiding, verhuizing en ze is aan één oog blind geworden na het weghalen van een tumor in haar hoofd). Gelukkig heeft ze een nieuwe liefde gevonden. Een stoere, knappe, lieve man met wie ze hopelijk de rest van haar leven gelukkig kan zijn. 

Wordt vervolgd?

Verliefd op Praag