Het is heel normaal, liefde voor Praag

Ben ik soms gek of de enige?

Soms denk ik dat ik gek ben, als ik reacties hoor van andere mensen, die mijn liefde voor een stad niet begrijpen. Of omdat ze het zelf niet kennen of omdat hun in-hokjes-denken ze weerhoudt van deze hersensprong.

Houden van je man of vrouw, vriend of vriendin, zoon of dochter, dat is normaal. Houden van je familie en vrienden ook. Daarnaast kun je houden van hutspot, erg verknocht zijn aan chocolade, bier of andere culinaire hoogstandjes. Houden van een stad is niet bij iedereen bekend of algemeen geaccepteerd.

In mijn zoektocht naar nieuwe verhalen over Praag, want dat is een van mijn bezigheden momenteel, drukte ik zelf op een van mijn advertenties van bol.com. Vervolgens zocht ik op boeken over Praag.

Een heleboel reisgidsen, het boek van Laurent Binet, maar ook schrijvers die Praag in hun achternaam hebben en niet schrijven over de stad. Echt veel verder kwam ik niet, dus maar op google verder gezocht. Yes, daar stond iets wat ik nog niet kende van naam. Blijkbaar wel op bol te koop, maar niet direct te vinden.

Ivar Scheers - Herinneringen aan de toekomst- Verhalen uit Praag

Eindelijk een uitleg waarom ik Verliefd ben op Praag

Geen reviews. Altijd jammer, want als er een paar sterretjes bij staan met uitleg, weet je of het lezen van het boek de moeite waard is. Zeker voor een weinig belezen man als ik. Wat wel voor handen is, is een korte preview. En die wil ik graag met iedereen delen en zeker met degenen die mij niet snappen. Tegen die mensen zeg ik vaak dat ik het zelf ook niet snap, waarom ik Verliefd ben op Praag. Nu heb ik eindelijk een goed (gefundeerd) antwoord. In zijn inleiding legt de schrijver uit wat voor boek het is. Is het een reisgids? Nee. Is het een autobiografie? Nee.

'........Is het een liefdesroman? Ook dat etiket zou ik dit boek geen recht doen, want al is het krachtige verlangen naar deze stad - een gevoel dat immer aanwezig is in haar afwezigheid - te vergelijken met het hartstochtelijk missen van een geliefde, men dient zich te realiseren dat Praag als een meedogenloze en gevaarlijke maîtresse is, die met haar talrijke duistere karaktertrekken weet te voorkomen dat enkel en alleen een sterk gevoel van genegenheid wordt opgewekt.

'Praag laat je niet los, dit moedertje heeft klauwen', schreef Franz Kafka ooit aan zijn vriend Oskar Pollak. Dit kunnen wel eens de meest ware woorden ooit geschreven zijn, want eenieder die zich in de Boheemse stad heeft gevestigd was of niet in staat haar te verlaten, of veroordeeld tot een nostalgisch wederkeren, altijd gedwongen om wederom de Vltava en het majestueuze en ondoordringbare kasteel, dat over de stad waakt vanaf de heuvels van Hradčany, achter zich te laten.

Praag bedeelt aan hen die in haar onophoudelijke greep gevangen zijn eeuwig ene toevlucht, maar spreekt over hen ook een vloek van oneindig nostalgische verblinding uit; een diep verlangen om, eens te meer, terug te keren en wederom herenigd te worden met de stad ven Smetana, Mácha, Kafka en Masaryk........'

Citaat uit Herinneringen aan de toekomst - Verhalen uit Praag, Ivar Scheers

De Praagse Burcht waakt over de stad

Kippenvel, wat een herkenning en erkenning van mijn eigen gevoel. Dat gevoel van continu erheen te willen en te moeten, maar niet kunnen of mogen (Covid-19). Ik voel me veroordeeld om er inderdaad steeds naar terug te keren. En wanneer ik er dan ben, dan word ik zo blij als een kind, als ik herenigd ben. Naar de Karelsbrug, snel. Hoe druk het ook is.............

'Je stond uren met je handen op de leuning van de brug' van Hans de Booij, is op mij van toepassing, wanneer ik voor me uit sta te staren in de Moldau met mijn handen op de leuning van de Karelsbrug. 

Iedere keer dat ik Praag na een bezoek verlaat, praat ik hardop in mezelf tegen de stad. 'Tot de volgende keer, het was weer fantastisch' om vervolgens de metro in te duiken op weg naar de luchthaven. Ach ja, de een praat tegen zijn hond of kat.......ik praat tegen de stad, alsof het mijn beste vriend of vriendin is. Ben er nog niet achter of het een maîtresse is of gewoon mijn beste vriend.

Zelfs het stukje van het kasteel dat over de stad waakt, stond al eerder op mijn homepagina, dan dat ik deze zinsnede ooit eerder op deze manier ben tegengekomen. Serieus, ik dacht dat ik dit zelf had bedacht. Misschien is dat ook zo, misschien ook niet. Maar het teruglezen in deze inleiding geeft extra rillingen over mijn rug.

Zo voelt het ook echt voor mij als ik in Praag loop. Zolang als je de Praagse Burcht kan zien, waan je je in een romantisch, ongeëvenaard en veilige omgeving. Leg dat maar eens uit. Niet te doen, dat moet je voelen.