De Kruittoren is een gotische bouwwerk uit 1475 en lijkt verdacht veel op de toren aan het begin van de Karelsbrug. Het is ruim een eeuw later gebouwd als visitekaartje van de stad. Met een hoogte van 65 meter is het nu nog steeds een herkenningspunt en doet mijn hart sneller kloppen. In de veertien keer dat ik in Praag ben geweest, ben ik erlangs en onderdoor gelopen, maar niet eerder ben ik binnen geweest. Tot...die ene mooie dag in juni 2022.
De Kruittoren
Het is een mooie maandagochtend in juni. Rond half acht vertrek ik stilletjes vanuit ons appartement in Holešovice. Mijn zoon ligt nog te slapen en wordt pas vier uur later wakker, zoals het een goede tiener betaamd. Dat geeft mij de gelegenheid voor een ochtendprogramma. Rond 13.00 uur is er onweer voorspeld, een welkome verkoeling na de belachelijk warme dag (37 graden) van gisteren. Tijd zat.
Ik stap op de fiets zonder vastomlijnd plan - de mogelijkheden dienen zich in dit openluchtmuseum immers vanzelf aan - en rijd richting het centrum.
Praag is toe aan een adempauze na een weekend vol hitte, gezelligheid, drukte en toeristen. De stad is gehuld in absolute stilte en krijgt heel kort de kans om zich te herstellen. Ik ben praktisch de enige op de weg en slechts het geluid van rolkoffers op de kasseien verraadt de aanwezigheid van toeristen.
Hoe lang heb ik de stad nog voor mezelf, vraag ik me af.
Na het heerlijke ritje langs de Moldau, parkeer ik de roze huurfiets van Rekola bij het Rudolfinum en wandel de Joodse Wijk in. De laaghangende zon, eerder opgestaan dan ik, verlicht de toppen van de gekleurde gevels. Een gevoel van geluk bekruipt me, terwijl ik dieper en dieper het centrum in loop. Wat ben je toch mooi zonder die toeristen, Praag. Het doet me denken aan vorig jaar, toen er in Corona-tijd ook op de drukste momenten niemand was.
Niets lijkt erop dat dit perfecte plaatje zal worden verstoord!
In de Joodse Wijk lukt het me om foto's te schieten zonder mensen erop, iets wat zelfs vorig jaar een onmogelijke missie is gebleken.
De ceremoniële hal in de Joodse Wijk bij de Joodse Begraafplaats
Aangekomen op het lege Oude Stadsplein bedenk ik dat vandaag een mooi moment is voor de Kruittoren. Het eerste uur na opening zal het daar rustig zijn en bovendien krijg je dan 50% korting. Een ideale combinatie...
Het is via Celetna, een winkelstraat die ik normaal in een speed mars zo snel mogelijk wil doorkruisen, vijfhonderd meter lopen van de Astronomische Klok naar de Kruittoren. Vijf minuten later sta ik als enige potentiële bezoeker voor een dicht loket.
Het is iets voor negen uur en ik heb nog even de tijd om wat te lezen over de Kruittoren.
Kaartje kopen en naar binnen
Met Tsjechische stiptheid gaat om precies twee minuten voor negenen een rolluikje open. Een intimiderend, serieus en nors-zoals-het-een-typische-Tsjech-betaamd kijkend gezicht van een man kijkt me vragend aan. "Wat moet je", lijkt hij met zijn blik te zeggen. Na enige aarzeling vraag ik om een kaartje voor de toren.
Hij verrekent gelukkig automatisch de korting. Hoe had ik deze beste man anders in mijn beste Tsjechisch duidelijk kunnen maken dat ik als gierige Nederlander hierheen ben gekomen met de korting in mijn achterhoofd?
Voor nog geen drie euro mag ik tegenover het loket het deurtje van de toren in en de stenen trap van de Kruittoren op. Inmiddels weet ik dat je het kaartje nog nodig hebt bij een suppoost met een scanner. Houd je kaartje altijd bij de hand in Praag!
Binnen in de Kruittoren
Eenmaal binnen vallen mij de kale en sobere ruimten op. Dit is weer een van die voorbeelden in Praag, dat de buitenkant mooier is dan de binnenkant en dat je niet altijd ergens naar binnen hoeft om er geweest te zijn.
Het is mij vandaag te doen om het uitzicht vanaf de toren, dus ik neem het voor lief.
De gekleurde glas-in-lood ramen halen niet niet bij het glas-in-lood van de Sint Vituskathedraal, maar geven de verder kleurloze ruimte enig aanzien. Ik loop door naar boven en via enkele houten trappen en een poging tot een tentoonstelling over beelden kom ik bij het deurtje naar de balustrade.
De kroon van Wenceslas in het glas-in-lood.
Het uitzicht
Aangezien ik als eerste naar boven ben gegaan, ben ik nog niemand tegengekomen, behalve een vriendelijke Tsjechische dame, die mijn ticket scant. Het kan dus wel.
Waar anderen drukte opzoeken onder het mom van menselijke gezelligheid, geniet ik ervan om ergens alleen te zijn. Dan lijkt die plek exclusief voor mij bedoeld, dringt de geschiedenis meer tot me door en raak ik niet afgeleid.
Een overweldigend gevoel dan ook, als ik de oude deur naar de balustrade open en oog in oog kom te staan met een panorama, dat ik nog niet eerder heb gezien. Het zijn niet zozeer de gebouwen, die een nieuw licht doen schijnen op het beeld dat ik heb van Praag, maar het is het dreigende samenpakkende wolkendek erboven. Het zou toch pas om 13.00 uur komen?!
Binnen de acht minuten, die het geduurd heeft van het kaartje kopen tot hier, is het weerbeeld compleet veranderd en ziet de lucht boven Praag er dreigend uit. Ik check op mijn telefoon wat het weer gaat doen. De onweersvoorspelling van 13.00 uur is vervroegd en het lijkt nu rond 10.00 uur boven Praag los te barsten. Met nog vijftig minuten te gaan is het al donkerder dan ooit. Tijd zat.
De foto lijkt lichter dan in het echt
De Tynkerk en de Praagse Burcht
Tynkerk en de Praagse Burcht van dichtbij
Een twist in het verhaal
Een suppoost, een jongen van een jaar of twintig, loopt op me af en zegt dat ik met het aanstormende onweer niet de beste dag heb uitgekozen voor een bezoek aan de Kruittoren.
"Dat valt wel mee, want onweer is op deze hoogte een fantastische ervaring om te zien" zeg ik, niet vermoedend dat er een twist komt in dit verhaal.
Praag in noodweer stond niet op mijn lijstje, maar nu ik hier sta lijkt het een bijzonder moment te worden. In de verte schiet een eerste bliksemschicht naar beneden op zoek naar het dichtstbijzijnde inslagpunt. Een paar tellen later barst hard gedonder los. De zwarte bundels regen maken het panorama nog mooier.
Hell brakes loose.
Yes...ik maak me klaar om de bliksem op camera vast te leggen.
De student pakt zijn walkie talkie en kijkt bezorgd mijn kant op, terwijl hij iets in onverstaanbaar Tsjechisch roept naar zijn collega.
De onvoorspelbaarheid van de bliksem en de snelheid van de flits maken het nemen van een foto een onmogelijke opgave. Net te laat...teveel naar links.....verkeerde knopje ingedrukt.
Tijd zat.
De jongeman is klaar met zijn gesprek, komt naar me toe en zegt dat hij net te horen heeft gekregen dat de Kruittoren moet sluiten i.v.m. mogelijk inslaggevaar. Een paar weken geleden was de uitkijktoren op de Petrin-heuvel getroffen, terwijl er mensen op de uitkijk stonden. Gelukkig geen slachtoffers, zegt hij.
Tijd is om.
Het laatste wat ik zou willen is nu al sterven in Praag, dus na een laatste snelle blik over Praag en een blijk van begrip, daal ik de trappen af. Binnen luttele seconden sta ik weer buiten. Ik prijs me rijk met de paar minuten die mij gegeven zijn boven op de Kruittoren.
Praag in de regen
De regen slaat inmiddels hard tegen de kasseien, zoals het een zomerse bui betaamd. In mijn korte broek en t-shirt gaat het een natte bedoening worden. Hier blijven staan kan, maar is een saaie optie. Ik kies voor een intervaltraining en ren van afdakje naar afdakje terug naar het Oude Stadsplein. Op een paar druppels na eindig ik enkele minuten later samen met een groepje scholieren droog onder de gewelven van restaurant U Tyna, vlak voor de Tyn-kerk. Het uitzicht is prima.
De regen klettert tegen de kasseien van het Oude Stadsplein
Jan Hus in de stromende regen
Bij iedere bliksemflits doen alle meisjes gillend verslag van hun diepgewortelde collectieve angsten. De stoere jongens moeten daar hard, doch lief, om lachen. Van binnen lach ik met ze mee. De begeleidend docente lijkt mijn gedachten te kunnen lezen. Ze kijkt me aan met een blik van: "Schattig he." Ik knik.
Het noodweer en de toevallige ontmoetingen veroorzaken een kortstondig wonderlijk gevoel van saamhorigheid, vergelijkbaar met de begroeting van twee elkaar tegemoetkomende motorrijders. Voorbij voordat je het weet. Net als de regen, die binnen half uur over de stad heen is gevlogen en al snel plaatsmaakt voor blauwe gaten in het wolkendek.
De tijdelijke cohesie is verdwenen en iedereen vervolgt zijn weg. Zonder vastomlijnd plan wandel ik de rest van mijn ochtend tegemoet richting de toren bij de Karelsbrug. Iets met twee druppels water...
De Staré Město Brugtoren
Lees meer over de Kruittoren
Verliefd op Praag
Reactie plaatsen
Reacties